“Verlegen” kinderen en hun ouders in de gymles, mijn bevindingen als turntrainster en ouder.
Nieuwe kinderen
Als turntrainer of trainster komen we elke jaar wel weer in aanraking met nieuwe kinderen. Vaak kinderen die graag willen gaan turnen en/of gymmen. Maar ook kinderen die komen omdat het geadviseerd wordt door een fysio. De meesten meteen enthousiast en vol mee in de les, en een enkeling toch verlegen en liever bij papa en mama aan de hand.
Ouders en verlegen turn(st)ers
Als trainster vond ik die laatste groep niet per se lastig, wel de turnouders die dan vaak met hun kind de zaal in gingen tijdens de les. De reden: ‘maar anders durft mijn kind het niet.’ Ik vond het elke keer lastig deze ouders uit de zaal te weren. En nam redelijk snel aan dat het probleem voor een groot deel lag in de bezorgdheid van de ouder.
Mijn ervaring als turnouder
Helaas moet ik bekennen dat ik nu als moeder met zo’n kind zit dat niet alleen de gymles in durft. En als moeder vind ik het heel lastig voet bij stuk te houden als mijn kind me vraagt met hem de zaal in te rennen.
Mijn zoontje is 3, bijna 4 jaar en is altijd door het dolle heen als hij met mij mee mag naar de gymles. Ook de ruim 2,5 jaar ouder-kindgym heeft hij altijd als heel leuk ervaren. Helaas kwam aan die lessen een einde. Een lesje voetjebal hebben we geprobeerd, maar dat was niet zijn ding. Hij wilde klimmen en klauteren op de toestellen, maar de eerste les kleutergym was rampzalig. Spelen met de bal was erg leuk, maar zodra er een kringetje gemaakt moest worden zonder mama wilde hij niet meer.
De trainster van de groep had wel begrip, gaf aan dat we gewoon nog een paar keer moesten komen kijken. Dat ik desnoods een paar keer met hem mee moest lopen, maar daar had ik nu altijd zo’n hekel aan en ik wil ook echt niet die ouder zijn/worden.
Ligt het aan de opvoeding?
Ik zou mijn zoontje niet omschrijven als een “verlegen” kind. Hij zegt hoi tegen iedereen die hij op straat tegenkomt. En kan honderduit vertellen aan mensen die hij niet goed kent. Toch blijkt hij moeite te hebben met situaties waarin hij zichzelf in een grote groep onbekenden alleen moet redden. Op zich natuurlijk niet raar, het is ook heel wat als 3-/4-jarige jezelf moeten redden in een grote groep onbekenden. Toch vraag ik mezelf af of hij gewoon wat meer tijd nodig heeft of dat ik toch iets fout heb gedaan in de opvoeding.
Heb ik hem bijvoorbeeld te weinig aan zulk soort situaties blootgesteld? De ouder-kindgym die hij deed vanaf dat hij kan lopen was altijd met mama of papa en daarna zelfs een tijdje met mama als trainster. Er was dus altijd iemand vertrouwds in de buurt. Of ligt het bij mij? Geef ik hem onbewust toch iets van onzekerheid mee? Ik ben zelf geen held in nieuwe groepen en kijk dan liever ook even de kat uit de boom. Ik heb inmiddels wel geleerd me in nieuwe groepen prima te redden, maar spanning voel ik nog altijd. Geef ik dat door aan hem?
Afweging
Aan de ene kant wil ik hem nergens toe dwingen. Aan de andere kant wil ik het ook niet meteen weer na een rampzalige les opgeven. Maar waar doe ik nu goed aan? De afweging zit hem voor mij ook in de overtuiging dat het gymmen bij hem past en dat hij het ook echt wel leuk gaat vinden. Dan maar even die moeder zijn die wat langer in de zaal aanwezig is om hem het veilige gevoel te geven. Ik trek wel de grens bij hem fysiek helpen tijdens de les. Daar zijn trainers en assistenten voor waar hij ook vertrouwen in moet krijgen.
Mijn bevindingen als turntrainer en turnouder
Voor wat betreft mijn eigen lessen is het duidelijk. Mocht ik ooit nog eens een kindje in mijn les krijgen dat zo reageert, dan zal ik daar ook niet meer meteen over oordelen. Blijkbaar zijn er echt kinderen die het gewoon even nodig hebben dat er een bekende in de zaal is. Wat mij betreft blijft er wel één duidelijke grens: in de zaal zijn de trainers de baas. Wil je meedoen, dan helpen zij en niet de ouder!
Hoe denk jij hier over? Laat het ons weten in de opmerkingen!
